Select Page

Vanochtend liep ik met de hond en kwam Pieternel tegen met haar oppas-hondjes. Zij past op je dieren en verzorgt de tuin als je een weekje op vakantie bent. Noah -onze mastiff- loopt af en toe een beetje mank. De ene keer rent ie als een dolle, de andere keer loopt hij te hinken en te piepen. Voetjes nagekeken of hij geen doorn of splinter in zijn voet heeft, maar ik kan niets vinden. Toen Pieternel vroeg wat er met zijn poot was –zei heeft ook gezien dat hij af en toe hinkt– zei ik dat het waarschijnlijk tussen z’n oren zit. Later dacht ik daar nog eens over na. Waarom zei ik dat eigenlijk? Ik had immers geen idee wat er aan de hand was.

Wat was mijn motivatie om te doen alsof ik weet wat er aan de hand is? Probeer ik te imponeren? Vind ik het een teken van zwakte, om toe te geven dat je iets niet weet? Waarom doe ik dit? Zij weet veel van dieren. Ik had ook kunnen vragen of zij een idee heeft. Maar dat deed ik niet. Waarom niet? Daar komt bij dat het (energetisch) helemaal niet OK is om, waar Noah bij is, te zeggen dat hij niet helemaal lekker is in zijn hoofd!

Ik weet prima waar dit vandaan komt. En zelfs nu ik dit schrijf spelen er gedachtes op: “moet je dit nu wel zomaar vertellen?” “Dit gaat toch niemand wat aan. Je zet jezelf voor schut.” Etc etc. Mijn Safety Officer is aan het woord.

Wij hebben allemaal een Safety Officer, zoals één van mijn docenten (James Benzing) het noemde. Een stemmetje dat ons behoedt om gedrag te vertonen dat ons eventuele pijn kan doen. Met andere woorden het stemmetje dat ervoor zorgt dat je ‘netjes’ binnen je comfort-zone blijft. Safety Officers ontstaan vaak op jonge leeftijd, wanneer wie iets meemaken dat bedreigend is voor ons, of dat wat ons diep in onze kern raakt.

Ik ben op jonge leeftijd getuige geweest van een verschrikkelijk ongeluk. Toen ik naar huis rende en mijn moeder vertelde wat er gebeurd was, was haar eerste reactie om te verifiëren of het wel klopte wat ik zij. In plaats van mij even de tijd te geven om bij haar uit te huilen. Vanaf dat moment ben ik mijn ‘verhalen’ groter en spannender gaan maken dan ze eigenlijk waren. Om op die manier wél de aandacht te krijgen die ik nodig had. Het heeft er ook voor gezochd dat ik vind dat ik alles alleen moet kunnen doen, dat ik het lastig vind om om hulp te vragen en om toe te geven dat ik iets niet weet.

Ook ogenschijnlijk kleine ervaringen kunnen ervoor zorgen dat er Safety Officers ontstaan; je bent een keer uitgelachen, je werd niet geloofd, je bent gepest, je hebt je een keer verschrikkelijk alleen of in de steek gelaten gevoeld, je bent gestraft voor iets dat je niet gedaan hebt, etc etc. Ervaringen die nu voor zorgen dat je doet wat je doet.

Daarom vind ik het belangrijk om naar je Safety Officers te kijken, om er achter te komen waarom je voelt wat je voelt en het gedrag vertoont dat je nu vertoont. Want als je wilt groeien en/of veranderen is het van groot belang om dat te achterhalen. Iets dat je niet kan waarnemen kun je niet veranderen.