De Bruce Willis mythe

Je kent ze wel de ‘Die hard’ films met Bruce Willis. Steevast is hij aan het einde van de film, na een flinke doses geweld, de grote held. Is je wel eens opgevallen dat hij aan het begin van de films helemaal stuk gaat. De relatie met zijn vrouw is op de klippen, zijn dochter wil niet met hem praten en ontslagen. Een flink deel van het begin de films wordt gebruikt om een somber beeld te scheppen van de situatie waarin hij verkeert. Diep in de put.

Dan het middenstuk. Langzaam wordt het duidelijk wat het is dat hij moet ‘verslaan’. Dan begint de stijd, die meestal niet eerlijk is. Een aantal keer komt hij zelfs op het punt dat er geen hoop meer lijkt te zijn. Toch zet hij door en wint uiteindelijk. Nu is hij een held. En als een wonder wil zijn dochter weer met hem praten en houdt zijn vrouw weer van hem – natuurlijk.

Vreemd dat Bruce eerst helemaal in de goot moet om na een bittere strijd uit te komen waar hij al had kunnen zijn aan het begin van de film. Vreemd dat wanneer wij aan onszelf gaan werken we eerst diep de put in schijnen te moeten. Dat wanneer we eens moeten huilen of een weggestopt gevoel delen, we opeens geprezen worden als helden.

Ik vind dat we niet meer helden nodig hebben, maar mannen die contact hebben met hun gevoel. En dat gevoel voorrang geven boven wat de norm is.